| Резюме: | In dagen waarin zelfs Oasis de vredespijp aansteekt, blijft het koude oorlog tussen de leden van Pink Floyd. Toch zijn de echo’s onmiskenbaar op David Gilmours eerste soloplaat in negen jaar.
{
"type": "aside-inline",
"title": "",
"content": [
{
"styled_text": {
"text": "DAVID GILMOUR
‘Luck and strange’
Sony, nu uit",
"type": "information_text"
}
},
{
"rating": {
"type": "star",
"value": 4.0,
"max_value": 5.0
}
}
]
}
Op zijn 78ste houdt David Gilmour de haat-liefderelatie met zijn ex-groep levendig. De vete met Roger Waters laaide vorig jaar weer op nadat Gilmour en zijn vrouw hem verweten voor “antisemiet”, “Poetin-aanhanger”, “rot in de kern”, “belastingontduiker” en “hypocriet”. Halfweg zijn laatste solotournee verving Gilmour twee bandleden omdat het “te veel op een Pink Floyd-tribute begon te lijken”. Tegelijk eiste de gitarist de groepsnaam op en loste hij met drummer Nick Mason een steunlied voor Oekraïne. En geen enkele demotape van wijlen Richard Wright die nog op zolder ligt, laat hij ongebruikt.
Zo ook op Luck and strange, Gilmours eerste eigen album sinds Rattle that lock (2015). Het altaarstuk en titelnummer ontkiemt uit een van zijn laatste improvisaties met de in 2008 overleden toetsenist. Hetzelfde deden Gilmour en Mason tien jaar geleden op The endless river, de laatste officiële Pink Floyd-plaat, die evenwel alleen bestond uit restjes van hun échte sluitstuk The division bell (1994). Het verraadt hoe David Gilmour het verleden maar moeilijk kan loslaten – en geef de man eens ongelijk. Zelfs in de promo van zijn vijfde soloplaat kijkt hij achterom. “Dit is het beste wat ik heb gemaakt sinds Dark side of the moon.” (Lees verder onder de foto)
De familie ‘Von Trapped’
Was Roger Waters het brein en geweten van Pink Floyd, dan is Gilmour de stem, het geluid en het hart. Dat laatste bloedt op Luck and strange voor zijn familie: echtgenote Polly Samson schreef de teksten, zoals ze dat al dertig jaar doet, en drie van zijn acht kinderen zingen en spelen mee. Het maakt van Luck and strange een huiselijk, ietwat melancholisch album dat dezelfde sfeer ademt als de akoestische sessies die de Gilmour-familie thuis opnam tijdens de lockdown – toepasselijk The Von Trapped series genaamd. Nu draagt dochter Romany de Montgolfier Brothers-cover Between points, meteen de meest atypische song. Maar voorts is het een sneukeltocht voor Floyd-fans.
LEES OOK.Het waren al geen vrienden meer, nu veroorzaakt oorlog in Oekraïne ook oorlog tussen bandleden van Pink Floyd
Want ook als zeventiger slaat Gilmour moeiteloos de brug, met zijn onaangetaste stem en de loepzuivere gitaarsolo’s van Black cat en A single spark. In The piper’s call stompt hij voort op de draf van de post-Waters-song Coming back to life (vanop The division bell) en zelfs in de titel knipoogt Gilmour naar vroeger – Pink Floyds debuutplaat The piper at the gates of dawn uit 1967, iemand?
Leonard Cohen
Het kon zomaar een duffe herhalingsoefening zijn, of een snelle passage langs de kassa. Maar Gilmour haalt de songs naar het nu, geholpen door alt-J-producer Charlie Andrew, die ten tijde van The wall (1979) nog geboren moest worden. Hij geeft de moderne update, zoals dat computer-orkest in Sings, terwijl Gilmour zingt over ouderdom en de nakende eindmeet. Het pakkendst wordt dat in het Leonard Cohen-eske Dark and velvet nights, waar hij en Polly stilstaan bij hun onafwendbare afscheid. “How will we part? Will I hold your hand, or you be left holding mine?”
Zijn originele, iconische zwarte Stratocaster werd in 2019 geveild (voor 4 miljoen dollar, alsjeblief). Maar aan David Gilmours finesse is niks veranderd. Check daarvoor de epische, zeven minuten durende afsluiter van Luck and strange. Aan het Floyd-publiek hoef je het niet meer te zeggen: op diamanten komen geen krassen. Shine on, Dave!
LEES OOK.Vandaag rollen ze vechtend over straat, maar 50 jaar geleden bracht Pink Floyd met ‘Dark side of the moon’ een van de meest legendarische platen aller tijden uit
|