Antwerps schepen van Onderwijs en Jeugd Jinnih Beels (Vooruit) gaat maandag haar laatste eerste schooldag tegemoet. Net als de voorbije jaren brengt ze die dag een bezoek aan verschillende scholen. Voor een allerlaatste keer dus. In januari zwaait ze niet alleen af als schepen, maar neemt ze ook afscheid van Antwerpen en verhuist ze terug naar haar gezin in Westerlo.
Op haar allerlaatste eerste schooldag als schepen van Onderwijs en Jeugd blikt Jinnih Beels (Vooruit) terug op de afgelopen legislatuur. Ze neemt in januari ook afscheid van Antwerpen. Een gevolg van de interne strubbelingen binnen Vooruit, na het ontslag van Tom Meeuws. Ze trok zich terug als lijsttrekker en kandidaat-burgemeester en focust zich op het federale niveau, waar ze nu verkozen is als Kamerlid. Op 13 oktober is ze ook lijsttrekker voor de provincieraadsverkiezingen in het arrondissement Turnhout.
In januari verhuist ze terug naar Westerlo, naar haar gezin, al had ze zich dat afscheid toch anders voorgesteld. “Ik had graag die keuze ten volle zelf gemaakt”, zegt ze. “Het doet me pijn om mijn stad, mijn stad van aankomst, op deze manier te moeten verlaten. Ik had de Antwerpenaar nog graag zes jaar gediend. Al ben ik wel heel blij dat ik de eerste schooldag nog kan meemaken. Dat ik dat toch mooi kan afsluiten.”
Hoe ziet uw laatste eerste schooldag eruit?
Jinnih Beels: “Ik vind het belangrijk om zeker scholen te bezoeken en in gesprek te gaan met leerlingen, leerkrachten en directies. Dat toont als beleidsmaker dat je respect hebt voor het werk dat de mensen op het terrein verrichten. De laatste jaren zijn niet evident geweest voor het onderwijs. Het capaciteitstekort is een gigantische uitdaging, het lerarentekort ook. En daarbovenop hebben we heel wat crisissen gehad die een grote impact hebben gehad, zoals Covid en de oorlog in Oekraïne. Dit jaar ga ik onder meer langs in het Sint-Norbertusinstituut, dat is één van de twaalf secundaire scholen die via ons project ‘Smakelijke Scholen’ maaltijden zal aanbieden aan de leerlingen.”
Dat is toch een van uw paradepaardjes.
“Klopt. In het basisonderwijs zitten we aan bijna 160 scholen van de 241, goed wetende dat toen ik dat zes jaar geleden op tafel legde, niemand erin geloofde. Niet de politiek, maar ook niet de scholen zelf. Daarom ben ik de scholen die zich als proefschool hebben aangeboden ook bijzonder dankbaar. Zij hebben het pad geëffend voor de rest.”
Het was ook een verkiezingsthema van uw partij bij de Vlaamse verkiezingen.
“En terecht, maar met dat verschil dat ik altijd voor gezonde en betaalbare maaltijden heb gepleit, niet voor gratis maaltijden. Dat is een kritische noot richting mijn eigen partij. In Antwerpen is het niet gratis én het is een aanbod, geen verplichting. Het onderwijs kampt met veel uitdagingen, maar het is geen of-of-verhaal. Die maaltijden op school doen we om verschillende redenen: gezondheid is de grootste troef, maar het gaat ook over het betrekken van ouders, over concentratie- en leerwinst,... Ik hoop dan ook dat mijn opvolger hier verder op inzet, want voor mij is dit toch één van de pilaren die niet mag ontbreken in het onderwijsbeleid.”
De uitdagingen voor het onderwijs zijn niet min met het capaciteits- en lerarentekort. Bent u tevreden met hoe u dat heeft aangepakt?
“Ik zou willen dat ik kon zeggen dat we alle grote uitdagingen hebben weggewerkt, maar dat is niet zo. We weten allemaal dat het capaciteitstekort schrijnend is. We hebben als lokaal bestuur veel inspanningen geleverd om zo veel mogelijk plaatsen bij te creëren, maar er is nog veel werk aan de winkel. Onderwijs is een Vlaamse bevoegdheid. Wij kunnen alleen brandjes blussen, maar zo los je structureel niets op. Op Vlaams niveau is nog niet doorgedrongen dat een grootstad als Antwerpen andere noden heeft en dus andere oplossingen eist. Hier gaan bijna 100.000 kinderen naar school. En als je hen geen plaats op school kunt geven, heeft dat gevolgen voor de hele samenleving. Er moet op een heel andere manier naar ons onderwijs gekeken worden. Jongeren de dag van vandaag zijn niet dommer of slimmer dan vroeger, maar ze hebben wel andere noden. De volgende Vlaamse minister moet onder andere zeker werk maken van dat capaciteitsverhaal.”
Heeft iedereen vanaf deze week een plekje op school?
“Definitieve cijfers hebben we nog niet. Die kunnen we pas eind september geven, omdat er nog heel wat verschuift tijdens de eerste schooldagen. Maar er is nog steeds een schrijnend tekort, zeker in het buitengewoon onderwijs, maar ook in de B-stroom. We gaan er alles aan doen om kinderen en jongeren allemaal een plek te geven, maar het is een moeilijke opdracht. Het huis staat in brand, maar als lokaal bestuur kunnen we het niet meer blussen. De oproep aan Vlaanderen is: geef ons de regie. Wij weten het beste hoe we de middelen in onze stad het beste inzetten.”
En zijn er voldoende leerkrachten?
“Ook dat niet. Het wordt tijd dat we leerkrachten met een hoofddoek eindelijk toelaten in de klas. Wij zitten met zo’n tekort, waardoor de leerlingen urenlang in de studie moeten gaan zitten. Dan vraag ik mij af, wat is er belangrijker? Dat die leerlingen les kunnen volgen? Of dat je ideologie op nummer één zet? Ik ben er deze legislatuur niet in geslaagd om dat te realiseren, maar er was binnen dit bestuur ook geen draagvlak voor. Op eigen houtje kan ik dat niet beslissen. Ik hoop wel dat het wel in het volgende bestuursakkoord wordt opgenomen, in het belang van onze leerlingen.”
Had u niet liever zelf mee aan een oplossing gewerkt?
“Ja, ik had nog er nog graag zes jaar bij gedaan. Het is anders gelopen. Het zij zo, ik heb dat hoofdstuk afgesloten. Ik hoop alleen maar dat mijn opvolger met evenveel enthousiasme als ik en mijn team aan oplossingen wil werken.”
Hoe kijkt u terug op de afgelopen legislatuur?
“Het waren zes pittige jaren, al ga ik het wel missen. We zijn met Vooruit in deze coalitie gestapt met één doel: Antwerpen weer een sociaal gelaat geven. En ze mogen zeggen wat ze willen, in die opdracht zijn we helemaal geslaagd. Wil dat dan zeggen dat andere zaken niet beter konden? Uiteraard, maar we zijn erin geslaagd om het waar te maken in onze eigen beleidsdomeinen. Goed wetende dat de visie van N-VA op veel vlakken tegenstrijdig is met de onze. Hebben wij voldoende gewogen op andere domeinen? Nee. Had dat beter gekund? Ja. Maar wij hebben 6 zetels in de gemeenteraad, N-VA heeft er 23. We hebben keuzes moeten maken. Besturen betekent verantwoordelijkheid opnemen.”
Patrick Janssens, die vorige week zijn comeback aankondigde, sprak nochtans harde woorden over het huidige bestuur met Vooruit.
“Ik wil de Antwerpse afdeling alle succes wensen in oktober, en het zal nodig zijn. Maar ik vind het wel een zeer jammerlijke zaak dat er op zo’n laatdunkende manier over het huidig stadsbestuur wordt gesproken. Dat het geen sinecure was om te besturen in een constellatie van 6 tegenover 23 zetels kan ik volmondig beamen. Maar we zijn er met onze drie schepenen wél in geslaagd de stad weer een sociaal gelaat te geven. Als je het mij vraagt hebben wij onze verantwoordelijkheid genomen door na een verlies tóch mee te besturen en onze ego’s aan de kant te schuiven. In het belang van de Antwerpenaar. We hebben dus wat mij betreft geen lessen te trekken van iemand die liever vanuit de zijlijn staat te roepen dat het beter moet.”
LEES OOK. Voormalig burgemeester Patrick Janssens keert terug met een missie: “Ik ben niet uit op revanche, wel op een trendbreuk”
Je zwaait niet alleen af als schepen, je neemt ook afscheid van Antwerpen. Met welk gevoel keer je terug naar Westerlo?
“Ik ga terug naar mijn gezin, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ik ga terug naar een regio waar ik heel lang en graag gewoond heb. Een regio die mij met open armen heeft ontvangen. Dat doet ook wel heel wat. Ik hoop dat ik de stad in goede handen achterlaat.”
Is de stad in goede handen?
“Ik hoop het voor de Antwerpenaar. Ik ben de politiek ingestapt, niet voor Vooruit en zeker niet voor Bart De Wever of wie dan ook zijn schoon ogen. Ik ben in de politiek gestapt, omdat ik voor de Antwerpenaar het verschil wilde maken. Dus ik hoop dat de Antwerpse afdeling hier eindelijk in staat zal zijn om hun eigen belangen en hun eigen ego’s opzij te zetten en vooral te kijken wat een Antwerpenaar nodig heeft. Ik hoop dat Antwerpen het bestuur zal krijgen waar elke Antwerpenaar recht op heeft. En dat is een rood bestuur.”
Hoe is het contact met de Antwerpse afdeling?
“We werken met ons drie nog vier maanden samen en de samenwerking met Karim en Tatjana (Bachar en Scheck, red.) loopt heel goed. Er liggen nog heel wat dossiers op onze bureaus. Het is niet zo dat wij ruzie maken. Helemaal niet. Karim is een heel goede collega, Tatjana doet dat zeer goed. Ik heb daar absoluut geen enkel issues mee. Er zijn er anderen waar ik dat wel mee heb, maar daar moet ik niet mee samenwerken.”
U bent verkozen in de Kamer, waar ligt voor u voortaan de focus?
“Ik zit in de Kamer om de belangen van de Kempense regio op de eerste plaats te zetten en in het bijzonder op veiligheidsthema’s te wegen. De Kempenaar kan rekenen op iemand met ervaring, die niet op haar mond is gevallen.”
Dus niet de belangen van de stad?
(lacht). “Nee, de stad zal het met iemand anders moeten doen.”
Bent u nog steeds kandidaat om minister van Defensie te worden?
Veiligheid blijft mijn ‘dada’. Maar het mag niet over postjes gaan. Het is nu belangrijk dat er zo snel mogelijk een nieuwe regering komt en dan zal ik doen wat de partij van mij vraagt.”
U bent zes jaar geleden als ‘wit konijn’ in de politiek gestapt. Als u daarop terugkijkt, heeft daar ooit spijt van gehad?
“Nee, absoluut niet. Ik heb mijn droomjob opgegeven om in de politiek te stappen. Ik heb de lijst getrokken in 2018, als groentje, toen niemand anders dat wilde doen. Het is echt een hele eer geweest. Daarom heb ik toch heel wat vraagtekens bij hoe het de afgelopen weken en maanden gelopen is. Ik hoop dat ze in de toekomst mensen niet meer op zo’n manier behandelen. Ik heb het gevoel dat ze vergeten zijn wat ik heb opgegeven. Ik hoef geen medaille en geen standbeeld. Helemaal niet. Het is mijn keuze geweest en ik sta er nog ten volle achter. Het gaat niet meer over mij. Het gaat over de volgende die misschien offers zal brengen. Ik hoop dat die meer gewaardeerd zullen worden.”
|