| Резюме: | De Tuindagen namen zaterdagmiddag ook (een beetje) afscheid van Ivo Pauwels, al mag u er zeker van zijn dat hij op de volgende edities nog steevast verschijnt. Een beetje zoals graaf Renaud, de man die vorig jaar ook maar een klein stapje acheruit zette in het decor van zijn eigen evenement.
“Vorig jaar was het aan mij”, vertelt graaf Renaud met enige trots, geflankeerd door zijn nieuwe ‘baas’, - een woord dat ze niet graag hoort - zijn aangetrouwde nichtje Caroline Bevernage. “Vorig weekend was ik nog op missie in Oekraïne, en toen ik maandag thuiskwam, was alles hier al in voorbereiding voor de Tuindagen”, klonk het met voldoening. Dat alles om Ivo Pauwels in te leiden, die vanaf nu ook een beetje vrijblijvender zal verschijnen op de Tuindagen.
Ivo Pauwels (73) was 20 jaar leerkracht, en startte nadien met reportages en tuinstukken in binnen- en buitenlandse kranten en tijdschriften. Hij schreef - pas op latere leeftijd - natuurboeken, die vertaald werden in het Engels, het Frans, het Duits, het Japans en het Afrikaans. Nadien was hij anderhalf decennium hoofdredacteur van tuintijdschriften, en maakte hij ook tien jaar ‘’Groene Vingers’ bij de commerciële omroep VTM. Botanische reizen en expedities leverden hem inspiratie op, en hij bediende ook Radio-2-luisteraars met zijn antwoorden op tuinvragen.
(lees verder onder de foto’s)
Voor de Tuindagen van Beervelde was en is zijn inbreng enorm. “Ivo heeft de Tuindagen groot gemaakt. Het niveau dat we nu bereiken, hebben we mee aan hem te danken. Hij was niet alleen verantwoordelijk voor de botanische jury, maar introduceerde ook de Tuinpersoonlijkheid op elke lente-editie. In oktober stelde hij een aantal jaar het Boek van het Jaar voor op ons podium.
Ivo Pauwels was (een) beetje verrast van al de aandacht, al had hij wel al een en ander door. “Er waren hier veel te veel mensen die ik goed ken. Vooral het feit dat ze hier allemaal tegelijk waren, vond ik al vreemd”, lachtte hij. “Ik ben heel vereerd, en zelfs een beetje sprakeloos”, klonk het. Waarna hij een parabel vertelde van een man met hoed, op reis met de trein...die de hele tijd moest rechtstaan omdat er op de trein - volgestouwd met jeugd - geen plaats was voor hem. Toen de helft uitstapte, kon hij gaan zitten. Maar dat weigerde hij, en hij bleef gewoon rechtstaan tot hij op zijn bestemming was. De link naar de Tuindagen in Beervelde was symbolisch: “Hier dichtbij het treinstation van Beervelde, weet ik dat ik een comfortabele plaats gekregen heb”, besloot hij ontroerd.
|