Slechts twee van de zes politieke partijen in Gent trekken naar de verkiezingen met een vrouw op plaats één. De stad kan nochtans best een vrouwelijke blik en stijl van politiek leiderschap gebruiken, vindt Bert Staes.
Een vrouw die de nieuwe Gentse politieagenten toespreekt op het Sint-Pietersplein. (Sofie Bracke, Open VLD). Een vrouw die speecht tijdens de herdenking van de Tweede Wereldoorlog. (Hafsa El-Bazioui, Groen). Dat zijn de twee beelden die mij bijblijven van deze week.
De twee dames moesten opdraven omdat burgemeester Mathias De Clercq in Oekraïne zat, maar de beelden zetten me aan het denken. Zou Gent anders bestuurd worden als vrouwen het voor het zeggen hadden? Als niet de eeuwige kemphanen Mathias De Clercq en Filip Watteeuw, maar wel Sofie Bracke en Hafsa El-Bazioui de debatten zouden bepalen?
Het politieke leiderschap van de twee heren is niet bepaald een voorbeeld van inspirerende samenwerking. Zouden de dames het anders doen? Naar verluidt klettert het tussen Bracke en El-Bazioui achter de schermen ook al eens. Maar naar buiten toe dragen ze wel een andere stijl uit.
“Vrouwen beschikken over verbindend leiderschap en dat hebben we nodig in de politiek”, stelde de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten dit voorjaar. Vlaanderen telt nu 250 mannelijke en 56 vrouwelijke burgemeesters. Aan dit tempo duurt het nog 200 jaar om dat in evenwicht te krijgen. Ook in Gent zal het nog even duren: slechts twee van de zes partijen hebben een vrouw op plaats één van hun kieslijst staan: N-VA en CD&V. De rest zijn mannen.
Een vrouwelijke burgemeester maakt het leven in een stad niet plotsklaps beter. Maar een vrouwelijke blik op thema’s zoals veiligheid en duurzaamheid en een andere stijl van politiek leiderschap kunnen wel een heel nieuwe dynamiek los maken in een gemeenschap. Vraag het maar aan wereldsteden zoals Parijs, Kopenhagen, Amsterdam, San Francisco en Stockholm. Die hebben allemaal al vrouwelijke burgemeesters.
Ook Gent kan dat gebruiken, als je het mij vraagt. Het is sowieso maar een kwestie van tijd. In stilte hebben vrouwen al veel van de macht en topfuncties in handen genomen in het Gentse stadsapparaat. Maar het blijft wachten op die ene dag waarop Gent finaal door het glazen plafond breekt.
Misschien kunnen wij, de mannen, het dan ook eindelijk eens wat minder hebben over hoe de vrouwen aan de macht eruitzien en wat ze aan hebben, en meer over wat ze te zeggen hebben. Die dag is meer dan welkom. Stem vrouw!
|