“Ze hebben de verrekijkers bijgesteld tot ze een glimp van wat dons in hun focus hebben”

Ze kijken reikhalzend in de lucht in een aanbidding van vreemde vogels. Gelokt door een verward nest, wat donsveertjes en een stukje snavel dat met het blote oog niet te zien is.

De dame links lijkt een lange trektocht achter de rug te hebben. Ze draagt een tropenhoedje, wat niemand tot nu in de Vlaamse gouw vandoen had. Kijkt als en ontdekkingsreiziger die zich met een machete door het struikgewas heeft gekapt en op een verborgen stam is gestoten. Een gevoel dat men zou krijgen als men in Schilde aanbelandt. Ik las in de krant over het schoon volk dat zich daar heeft verscholen. “Je kunt heel gelukkig zijn zonder ooit een stap buiten Schilde te zetten”, begon het stuk de ontdekkingstocht. Alwaar men veel volk aantreft met een ferme mening. Er was iemand die de alpenhoorn van lof afstak over Zwitserland. “België is zo’n klein land en we hebben zo veel politiekers. Vergelijk dat met Zwitserland, een echt tópland met veel minder politici.” Men verwachtte nog dat er uit eerbetoon aan het Alpenland de aankondiging zou volgen dat er naast de hockeyclub en het golfterrein dra een ijspiste aangelegd zal worden, die alleen zal worden gebruikt voor curling. Het moet dat Schilde zo is afgesneden van de buitenwereld dat het zelfs Google nog niet ontdekt heeft en vice versa. Want er zijn zowat de helft minder Zwitsers dan Belgen en toch hebben ze veel méér politiekers. Ze hebben geen losse worp contraire deelparlementen zoals hier, maar 26 kantonparlementen die ook nog eens tjokvol volk zitten. Er moeten in Zwitserland haast evenveel politiekers zijn als bankklerken, klokkenmakers en stemmers van Schwyzerörgeli samen.

Ze staan op een rij. De dure camera’s en verrekijkers zijn als eerbetoon in dezelfde richting gedraaid. Ze gaan op in het unieke zicht van een vreemde vogel. Een zeearend. In mijn stadstuin zit een disfunctionele merel. Die zijn lied aanheft als het nog pikdonker is en stopt met zijn fluiten en rollen zodra er wat verschijnt dat op ochtendgloren zou kunnen lijken. Het is ook een vreemde vogel. Die zien ze in Schilde het liefst niet. Op Zwitsers na misschien. Wat toch ook een nadeel moet zijn. Tenzij Schildenaars allemaal de kunst van het gyproc plaatsen en betegelen kennen, en niets liever doen dan kristallen luchters afstoffen, het marmer schrobben en het zilverwerk opblinken. Het enige wat Zwitsers kunnen schilderen zijn paarse koeien, het enige wat die kunnen poetsen zijn curlingbanen. Daarom, zo las ik, willen ze absoluut geen tram. Men moet maar eens kijken wat daar afstapt, klonk het als smetvrees en een wolk slechte adem. Heel Vlaanderen loopt te jammeren dat de trams niet rijden of de flexbus de verkeerde afslag heeft genomen en overweegt daarom om foert te stemmen. In Schilde wil men foert stemmen om zeker geen tram te krijgen. De wereld kan disfunctioneel in elkaar zitten.

Ze hebben de verrekijkers bijgesteld tot ze een glimp van wat dons in hun focus hebben. Van Gloria en Guido. Guido, het is toch meer een roepnaam voor een platte mus of mijn disfunctionele merel die zich inbeeldt dat hij een nachtegaal is. Een zeearend zou een machtige naam moeten hebben, die bliksemt en dondert bij het uitspreken, zoals Wodan, Ivar of Thor. Maar toch niet Guido? Mocht hij het weten, de vogel zou er complexen van krijgen. Daar lijkt men in Schilde geen last van te hebben. Er passeerde nog een inwoner in de ontdekkingsreis. Hij omschreef zichzelf als “een wakkere”. Het was even zoeken wat hij met die karaktertrek nu juist bedoelde, maar al snel bleek dat hij vooral goed met zichzelf en zijn eigen gedacht stond. “Over de oorlog in Oekraïne geloof ik ook geen bal. Als Poetin echt wilde vechten, zou het er anders uitzien”, poneerde hij stoutmoedig. Blijkbaar was hij overtuigd dat Poetin zich inhoudt, er misschien zelfs vredevol Zwitsers bloed door zijn aderen stroomt. Geen bal, hij had het dus niet alleen over de inzichten die Roger Housen overal rondstrooit. Dat hij met dergelijke verrassende uitspraken niet al lang een vaste stoel heeft aan die Tafel van Gert, is bijgevolg op z’n minst verbazend. Al moest hij het toch nog afleggen in de hoogst opmerkelijke uitspraken van de week tegen de regisseur der pornografische meesterwerken. “Ik hou de mimiek van mijn acteurs in de gaten bij een blowjob.” Wie wordt betrapt op het piepen naar porno, heeft er een weledelgeschapen excuus bij.

Disfunctionaliteit maakt het leven minder saai. Maar men moet ook niet overdrijven. Soms hangt die merel echt mijn voeten uit.