Dat Israël mag deelnemen aan het Eurovisiesongfestival is een gemiste kans. De organisatie had een duidelijk statement kunnen maken tegen de schending van mensenrechten.
Eden Golan zou zaterdagavond niet op het podium van het Songfestival mogen staan. Niet omdat er iets mis is met de Israëlische zangeres of met haar liedje. Integendeel, volgens kenners is het een sterke inzending. Maar wel omdat de EBU, dat het festival organiseert, een kans mist om een statement te maken tegen de mensenrechtenschendingen van Israël in de Gazastrook.
Voor alle duidelijkheid: een statement tegen Israël is geen goedkeuring van de gruweldaden van Hamas op 7 oktober. Het gaat in deze context over Israël als deelnemer aan het liedjesfestival en over de oorlogsdaden die Israël vandaag in de Gazastrook stelt. Daar zijn sinds oktober al meer dan 30.000 doden gevallen, van wie naar schatting 14.000 kinderen. Als statement tegen dat buitensporig geweld had de EBU, de Europese vereniging van openbare omroepen, Israël moeten weigeren.
De organisatie steekt zich nu weg achter het argument dat het Songfestival politiek neutraal is. Maar Israël wel uitnodigen is op zich ook een politieke boodschap. Op dit moment voeren verschillende westerse regeringen de druk op het land op. De Amerikaanse president Biden dreigt de wapenleveringen te stoppen en onder meer onze eigen regering stuurt aan op een EU-handelsboycot. Wie op hetzelfde moment de armen wagenwijd opent om datzelfde Israël tegen de borst te drukken, doet ook aan politiek.
Neutraliteit is hier sowieso fictie. Wat bijvoorbeeld met de winst van Oekraïne twee jaar geleden? Ook dat was een politiek statement - het had alleszins niks met de kwaliteit van het liedje te maken. Bovendien was er het jaar nadien algemene welwillendheid om de organisatie van Oekraïne over te nemen.
In datzelfde jaar is Rusland, in tegenstelling tot Israël vandaag, wél uitgesloten. Daarover argumenteert de EBU dat Rusland geen onafhankelijke openbare omroep heeft. Op papier zal die in Israël wel onafhankelijk zijn. Maar dan wekken de Israëlische ambassades in Europa toch wel een andere indruk. Voor de halve finale mobiliseerden zij, vanuit het Israëlische staatsbelang,om op Eden Golan te stemmen. Dit is met andere woorden voor Israël zelf ook meer dan een neutraal liedjesfestival.
Er is een uitweg mogelijk uit deze krampachtige omgang met neutraliteit en politiek. Elk Songfestival begint met het Europees volkslied ‘Ode aan die Freude’ uit de negende symfonie van Beethoven. Trek die lijn door en hanteer ook de Europese waarden als maatstaf. In het geval van Israël zou de beslissing dan snel zijn gemaakt, aangezien mensenrechten deel uitmaken van die waarden.
{
"text": "",
"type": "information_text"
}
|