Terwijl wat verderop op het Sint-Jansplein ‘Free Palestine’ weerklonk, was er een heel andere sfeer in een zaal aan de Belgiëlei, midden in de Joodse buurt, waar een paar honderd Joodse mensen en sympathisanten zondagavond verzamelden in een manifestatie vóór Israël en in solidariteit met de gijzelaars.
Drie ambassadeurs waren aanwezig, Michael M. Adler voor de Verenigde Staten, Idit Rosenzweig-Abu voor Israël en Tamás Iván Kovács voor Hongarije. Michael Freilich was er ook, net als burgemeester van Edegem Koen Metsu, en Peter Wouters (N-VA) vertegenwoordigde het schepencollege. Het initiatief was genomen door drie Antwerpse vrouwen die zich ‘messiaanse joden’ noemen, die dus zowel christelijk als Joods zijn. Ze kregen de steun van de orthodoxe gemeenschap Shomre Hadas en van het Forum voor Joodse organisaties.
“Wij willen het lot van de meer dan honderd gijzelaars onder de aandacht brengen”, zei Melissa Musco, een van de drie initiatiefnemers. “Het blijft stil rond hen in de media. Er gaan veel stemmen op tegen Israël. Wij zorgen voor een luide tegenstem.” Ludo Van Campenhout (N-VA) zei dat het nodig was om de families van de gijzelaars een hart onder de riem te steken. “Ze zitten nu al meer dan zes maanden in gevangenschap.” En de mensen die ‘Free Palestine’ scanderen? “Dat doen ze uit onwetendheid. Dat maakt mij kwaad.”
LEES OOK. 505-concerten zenden signaal uit: “De wereld verkilt, maar samen kunnen we een golf van engagement starten”
Wie is begonnen?
“Israël heeft niet gevraagd om het bloedbad van 7 oktober”, verduidelijkt Van Campenhout. “Dat zij daarvoor de omstandigheden creëerden? Hoe ver wil je teruggaan om te zien ‘wie er begonnen is’? Tot Abraham? Tot de Romeinen? Beseffen die mensen welke verschrikking Hamas is?”, vraagt Van Campenhout zich af. “Dat zij 500 kilometer tunnels hebben, meer dan de metro van Londen? Dat ze hun eigen mensen als schild gebruiken en in armoede laten leven terwijl de leiders in luxe baden? Wat moet Israël dan doen? Je kunt hen niet treffen zonder ‘collateral damage’. Nee, ik zou niet graag in de schoenen staan van Bibi (Netanyahu, premier van Israël, red.).”
Ambassadeur Idit Rosenzweig-Abu bracht in herinnering hoe ze samen met premier De Croo een getroffen kibboets bezocht en een volkomen zwartgeblakerd huis waarin een meisje van 12 was verbrand. “Het was net of we op haar stapten”, zei ze. Ze wilde niet vergelijken met de Holocaust, “maar ik kan mijn emoties alleen maar vergelijken met wat ik voelde tijdens een bezoek aan Auschwitz.” Ze zei dat ze meerdere overlevenden en familieleden van gijzelaars had ontvangen. “Hoe kunnen zij genezen? Ik weet al niet hoe ik moet genezen van hun getuigenissen.”
Wel of geen holocaust?
Nog scherper klonk voormalig N-VA-schepen André Gantman, die eerder in de namiddag een gedenkplaat had onthuld voor zijn in Auschwitz overleden grootvader: “Hoe, we mogen niet vergelijken met de Holocaust? Dat kunnen we wel. De modus operandi is dezelfde. Denk aan wat de Einsatzgruppen (doodseskaders, red.) deden in Oekraïne: gewone burgers vermoorden, verkrachten, verbranden en ontvoeren. Vandaag moet Israël worden ‘bevrijd’ van ‘the river to the sea’. Wat voor vrijheidsstrijders zijn dat? Die een baby ontvoeren? Een oude dame in een rolstoel? Wie heeft niet de beelden gezien van die vrouw, een jonge moeder, die uit een jeep werd gesleurd?”
LEES OOK. In Auschwitz vermoorde grootvader van politicus André Gantman krijgt gevelplaat aan voormalig huis: “Een symbolische terugkeer”
Gantman verwees naar de kritiek die het Israëlische kamp te verduren krijgt op sociale media. “Het is om ziek van te worden. Het komt zelfs van universiteitsprofessoren, dat we maar eens moeten zwijgen over het antisemitisme. Maar we gaan niet zwijgen. En we zullen winnen, omdat we aan de kant staan van vrijheid en democratie.”
STANDPUNT. Hier is niemand in mekaar geslagen
|