Terwijl hij aangesloft komt, draait hij het hoofd en kijkt even op. Zijn blik verraadt een gebrek aan interesse. En een onderhuidse vraag wie dat zou kunnen zijn. Een vriendin of familie van Dries misschien, die haar met een halve pirouette de hand schudt.
Het staat te lezen op de gezichten van de troepen die het oefenveld opwandelen. Dat de vrouw die met haar zoon op de bank heeft plaatsgenomen hen onbekend is. Namen zijn makkelijker te onthouden dan gezichten. Zeker als een naam niet alledaags klinkt, zoals die van de minister van Defensie, Ludivine Dedonder. Zeker als het gezicht niet zo heel erg vaak te zien is. Niet elke week wandelt er een para de kazerne uit met een wapenarsenaal waarvoor president Zelenski een arm en een been zou geven. Niet elke maand wordt een natuurgebied bij het oefenen in brand geschoten zodat men denkt in Oekraïne terecht te zijn gekomen. Niet elk jaar komt het leger te laat als er in Wallonië meer water naar beneden is gestort dan aan de waterval van Coo. Niet elk decennium worden Belgische militairen op buitenlandse missie naar huis gestuurd omdat de orders misschien wel waren om te vechten als het nodig was, maar niet onder elkaar. Op andere momenten bleef Ludivine uit het blikveld. Misschien is ze daarom daar, aan dat oefenveld, plots opgedoken. Omdat ze de signalen dat de Belgische defensie weer onder vuur lag een beetje verkeerd begrepen had.
Ze lacht tevreden als Dries haar de hand reikt. Een glimlach als teken van erkenning en herkenning. Dries is een man van de wereld, die zwierige Italiaanse etiquette kent. Al is de kans veel groter dat hij Hanne van K3 op het gezicht zou herkennen dan Ludivine. Zelfs al is dat binnen enkele maanden opgeblazen tot een van de 10.000 luchtballonnen, en puft ze dan niet van de huppelende choreografie die ze heeft ingeoefend, maar van elke stap. Zou het nieuws van haar zwangerschap voor gedonder hebben gezorgd bij Studio 100 en een boze blik? Als een streep door de flink gevulde rekening als er straks zwangerschapsverlof gepland moet worden en borstvoeding gegeven. Als een kras op de reine ziel van het kinderrijk waar het lijkt of K3’tjes alleen onbevlekte ontvangenis ten deel zou kunnen vallen. Het huppelprinsessenrijk waar alleen wel is en geen weeën. Gert is er de zakenman niet naar om er geen opportuniteit in te zien. Als Samsonworst verkoopt, waarom dan Hannes fruitpap met plopkoek niet, rammelaars als luchtballonnen en regenboogslabbetjes?
Ze is gekleed voor Belgisch weer. Met een hemd en trui, dichtgeknoopt met een reddingsgordel. Het weer dat kan omslaan van herfst in hittegolven. Zodra de tropen aan de einder van de voorspellingen gloren, regent het met strenge blik advies van wat te doen en wat te laten, wat te eten en wat niet te drinken. Zeker nu de zon op de festivals van de lijven wandelende braadworsten zal maken. Het was wel overbodig te stellen dat op de wiegende weiden alcohol en frieten te mijden zijn. Alsof iemand dat er nog kan betalen. Het klonk alweer alsof de apocalyps onvermijdelijk was en de wereld in een vuurbol kon veranderen. Wat nu eens niet de schuld van de Russen zou zijn. Terwijl de thermometerpieken geen blijvend fenomeen zijn zoals luchthavenstakingen, maar zonder blazen zo weer koelen. De enige echte raad tegen oververhitting en uitdroging, is dat men best niet in de zon gaat staan en verder geen klop uitvoert. Het biedt zelfs opportuniteiten. Om wegens te warm, en bovendien wat wee en onwel van de pollen, vriendelijk te bedanken voor nog een feest, braspartij of viering. Nu we na de knalversterving, lijden onder evenementenboulimie. Het is zoals het weer met dat sociale leven. Het is ook nooit goed.
Ludivine kwam de Duivels een hart onder haar grote riem steken en moed inspreken. Voor de verplaatsing naar Polen. Dat land grenst dan ook aan Rusland. Veel dichter bij oorlog kan voetbal niet zijn. Wie in Tubeke aankomt, wordt verwacht zoals de Duivels opvallend van snit te zijn, of krijgt geen blik. Al hoeft het niet zo dol te wezen als de outfits die Michy Batshuayi zichzelf aanpast. Ludivines couturier had zich laten inspireren door de jedi-dracht. Alles beter dan de saaie blauwe pakken waarin alle mannelijke politici onderling in te ruilen en van partij te verwisselen zijn. Ze kwam The Force delen. Politici weten hoe erg het is als het onmogelijke wordt gevraagd, er gescholden wordt en soms zelfs een strop wordt aangedragen door boze boeren of bij voetballers door analisten met meesmuilende blik in een tv-studio. En is er dan in die politieke shithole een moment waarbij men vanuit het niets plots in de aandacht staat, dan stapt er iemand uitgeteerd uit de politiek. Dan staat men er de rest van het weekend voor tofu en bonen bij zoals het nieuwe groene voorzitterskoppel.
Blikken liegen meestal niet. Pas als ze het wel doen, wordt het vilein.
Elke week bekijkt Peter Mijlemans een nieuwsfoto vanuit eigenzinnig perspectief.
|