Τη λογική των μέτρων εισπρακτικού χαρακτήρα την έχει κάνει επιστήμη το ελληνικό δημόσιο, αδικώντας όμως πολλές φορές τους πολίτες, που θυμώνουν με το δίκιο τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια είδους φαινόμενα.
Διανύουμε τη χρονιά των μεγάλων ηλικιακών αλλαγών στα συνταξιοδοτικά και πολλοί προσπαθούν εσπευσμένα να εξαγοράσουν χρόνια για να βγουν στη σύνταξη, πριν τα 67.
Γιατί θα πρέπει όμως να πληρώνουν, ώστε να αναγνωρίσουν και τα δύο χρόνια στρατιωτικής θητείας, με τσουχτερό μάλιστα αντίτιμο, οι άνδρες κυρίως ασφαλισμένοι;
Ερώτημα που μας απευθύνουν φίλοι αναγνώστες, προβάλλοντας βέβαια το αντεπιχείρημα, ότι τα δυο αυτά χρόνια θητείας παλαιότερα, τα αφιέρωσαν από τη ζωή τους για να υπηρετήσουν την πατρίδα, χωρίς αντάλλαγμα.
Αφού ο στρατός στη χώρα μας θεωρείται εθελοντικός. Και φυσικά οι 1000 δραχμές το μήνα παλιά και τα 10 ευρώ τώρα περίπου που δίνονται, προφανώς δεν είναι αμοιβή.
Για να μην έχουμε μισθοφορικό στρατό. Που έχουν βέβαια οι ευρωπαϊκές χώρες. Εθελοντικά λοιπόν οι οπλίτες, σε αντίθεση βέβαια με το μόνιμο στράτευμα, είτε αξιωματικούς, είτε ΕΠΟΠ, οι οποίοι πληρώνονται για αυτό που κάνουν.
Όταν έρχεται όμως η ώρα να συνταξιοδοτηθεί κάποιος, γιατί θα πρέπει να πληρώσει αδρά, αν θέλει να αναγνωρίσει τα δυο αυτά χρόνια της εθελοντικής του προσφοράς στην πατρίδα;
Δεν μπορεί η πολιτεία να τα αναγνωρίσει έστω και ως συνταξιοδοτικό χρόνο και όχι να του αποδίδεται σύνταξη για αυτό το χρονικό διάστημα, ώστε να μη χρειάζεται ο καθένας να πληρώσει τρεις με πέντε χιλιάδες ευρώ;
Εθελοντικά υποτίθεται αφιερώνουν δυο χρόνια από τη ζωή τους για τη μαμά πατρίδα, αλλά με το σύστημα αυτό εισπρακτικής λογικής, τους δείχνουν την αχαριστία τους, ουσιαστικά.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι το σύστημα είναι καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα, αλλά αυτοί που τα νομοθετούν και τα υιοθετούν, δεν θα μπορούσαν να μπουν λίγο και στο πνεύμα της κοινωνίας;
Ως επιβράβευση έστω να γίνει της άμισθης θητεία τους. Οι καρεκλοκένταυροι των υπουργείων και οι αρμόδιοι υπουργοί, δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν μία λύση πάνω σε αυτό το ζήτημα;
-------
Η Τουρκία με την αλλοπρόσαλλη διπλωματική της πολιτική, που βασίζεται στις καθαρά επιθετικές τις ενέργειες, γαλάζια πατρίδα, παράνομο τουρκολυβικό σύμφωνο, επεμβάσεις σε γειτονικές και όχι μόνο χώρες, σκοπό έχει να επεκτείνει τα σύνορα και την επιρροή της.
Αμφισβητώντας ακόμα και τη συνθήκη της Λωζάννης, μας προσκαλεί συνέχεια σε ένα δήθεν ειλικρινή, αλλά καθαρά προσχηματικό διάλογο, παρόλο που οι επιθετικές της ενέργειες πάντοτε έχουν στόχο τη χώρα μας.
Μόλις ανακοινώσαμε τα 12 ν.μ, στο Ιόνιο, πλεύρισε τον πρωθυπουργό της Αλβανίας, τάζοντας του χθες, οικονομική βοήθεια και συνεργασίες σε στρατιωτικό επίπεδο, που απώτερο στόχο έχουν την δημιουργία βάσεων στα βόρεια σύνορα μας.
Θέλοντας προφανώς να δημιουργήσει κλίμα έντασης μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Και να περικυκλώσει τη χώρα μας, αλλά συγχρόνως να εμποδίζει και εκεί, το αυτονόητο δικαίωμα μας επέκτασης των χωρικών υδάτων.
Παρά το χαστούκι που έφαγε από τον ΟΗΕ πριν λίγες ημέρες, ως η μόνη χώρα που αντιστάθηκε, στην ανανέωση του ψηφίσματος για το δίκαιο της θάλασσας, επιμένει στα νεοθωμανικά της σχέδια.
Και στοχεύει στη διείσδυση και τη δημιουργία κλίματος έντασης με όσες χώρες γειτνιάζει η Ελλάδα ευρύτερα στα Βαλκάνια, ως προγεφύρωμα βέβαια για να κάνει αισθητή και την παρουσία της στην Ευρώπη.
Με όλα αυτά όμως δεν ακυρώνει η ίδια όχι μόνο το διάλογο που επιζητά, αλλά ακόμα και τις διερευνητικές επαφές; Αφού ούτε για μια στιγμή δεν σταματά στις επιθετικές της ενέργειες, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ευνοϊκό κλίμα επαφών.
-------
Είναι γνωστή η κόντρα και οι διαμάχες μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και δεν οφείλεται βέβαια μόνο στην πρόσφατη παραχώρηση της αυτοκεφαλίας στην ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας.
Αλλά έγκειται στη διαχρονική βούληση του Πατριαρχείου της Μόσχας να ηγηθεί της ορθόδοξης εκκλησίας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ούτε ιστορικά, πόσο δε μάλλον θρησκευτικά.
Παρόλα αυτά όμως, θλιβερή και ανεπίτρεπτη ήταν η προχθεσινή δήλωση του Πατριάρχη Μόσχας, που ανέφερε ότι «ήταν θεία τιμωρία για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί».
Και «αυτό οφείλεται στην ανάμειξη του στην Ουκρανική εκκλησία». Δηλαδή ασκεί ξεκάθαρα πολιτική και διπλωματία, δίνοντας βήμα και άλλοθι στις παράνομες ενέργειες του Ταγίπ Ερντογάν.
Που είναι καταδικαστέες από όλους τους Χριστιανούς ανά τον κόσμο. Με μοναδικό σκοπό να πλήξει επί προσωπικού επιπέδου τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Κατώτερος των περιστάσεων.
Προκαλεί προφανώς μόνο θλίψη και οργή σε όλους τους χριστιανούς, θυμίζοντας την πολιτική των σταυροφόρων που έγιναν αιτία βέβαια να υποδουλωθεί η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Βουβοί και άλαλοι θρησκευτικοί ηγέτες επί κομμουνισμού, σηκώνουν κεφάλι εκ του ασφαλούς τώρα, μόνο και μόνο για να στηρίξουν τα πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια της Ρωσίας με την Τουρκία.
Μόνο που δεν μας εξηγούν, άραγε μετά από ποιο παρασκήνιο και παραχωρήσεις, η υποσχέσεις, προκύπτουν τέτοιου τύπου δηλώσεις;
-------
Πολλές αστυνομικές δυνάμεις στη Ροδόπη, απασχολούνται με την εφαρμογή των κανόνων και των μέτρων προστασίας, αλλά και των περιορισμών στις κινήσεις των πολιτών, λόγω της πανδημίας.
Αλλά και γνωστή είναι η υποστελέχωση που υπάρχει στις υπηρεσίες. Ακόμα αρκετές επιτυχίες υπάρχουν και στις συλλήψεις κυκλωμάτων διακινητών και μεταναστών.
Παρόλα αυτά τα δεδομένα όμως, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει και η σημαντική δουλειά που γίνεται στην αστυνομική διεύθυνση Ροδόπης, με θέματα που αφορούν το καθ΄ αυτό κυρίως έργο της.
Πολλές οι συλλήψεις για διακίνηση ναρκωτικών και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το αστυνομικό δελτίο. Έτσι τα εύσημα καταλογίζονται και στην ομάδα δίωξης ναρκωτικών του Τμήματος ασφαλείας Κομοτηνής.
Που συνέλαβε μετά από οργανωμένη επιχείρηση στην παρέβρια περιοχή του Σουφλίου Έβρου, αλλοδαπό που μετέφερε μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών από την Τουρκία, σε σακίδιο που περιείχε 3 κιλά ηρωίνη.
Συνεπώς αξίζουν τα εύσημα στους αστυνομικούς της διεύθυνσης Ροδόπης, που μας εκπλήσσουν πολλές φορές με συλλήψεις και εκτός νομού.
Σε περιπτώσεις οργανωμένου εγκλήματος, διακίνησης ναρκωτικών, πολλών διακινητών, παρά το φόρτο εργασίας και την πίεση που δέχονται στη δουλειά τους, αφού επιφορτίζονται με επιπρόσθετες υποχρεώσεις.