| Резюме: | Van ver komen ze kijken naar het ‘rosarium’ van Luc Van Esser. Tot zelfs vanuit Macau, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten. Busladingen vol. In eigen land is zijn rozentuin dan weer nauwelijks bekend. Met ruim zevenduizend rozenstruiken heeft de Geistingenaar nochtans de grootste private rozencollectie ter wereld.
“Ein Garten ohne Blumen ist wie ein Herz ohne Liebe”, vertelt een plaatje aan de buitenzijde van de rozentuin van Luc Van Esser. Dan moet er hier wel veel liefde te vinden zijn eens je voorbij die boog uit beukenhaag bent. Die met dat bordje ‘Way to heaven’ eronder. Eerste zintuiglijke vaststelling zo onderweg naar de hemel: een duidelijke bloemengeur. Twee: een kleurexplosie, van teer abrikoos tot diep scharlakenrood en zowat alles ertussenin en errond. Drie: veel gezoem van hommels en bijen die zich hier volslurpen met zoete nectar.
Kippetjes
Wel uitkijken dat je niet struikelt over ijverig pikkende en scharrelende kippetjes. “Dat zijn mijn hoveniers”, grapt Luc Van Esser (70) in zijn sappig Maaslands. “Het zijn Hollandse krielkippetjes die je hier ziet rondlopen. Een dikke honderd, denk ik. Die pakken rupsen, vuurwantsen, bladluizen, kevers en nog van alles. Bovendien doen ze het schoffelwerk.”
En dan begint de rondleiding in Lucs 70 are grote rozentuin. Lang was het hier een paardenwei, aan de overzijde van zijn woning in de Beekstraat van Geistingen-city. Maar eens de drie dochters uit huis waren en het pensioen naderde, ging het paard weg en toverde Luc het perceel om in een rozentuin. “Ik moest iets hebben om me bezig te houden. Zodat ik niet in een zwart gat zou vallen. Net voor mijn pensioen heb ik dat gedaan. Zie je die slingerpaadjes uit gras? Dat gras heb ik nog ’s nachts gezaaid. Ik ben heel tevreden van die keuze. Dat geeft meer rust aan de tuin.”
Die Schöne Dortmunderin
Rozenstruiken als die van de Schöne Dortmunderin, van de Heidetraum, Sweet Blondie, Camelot, Aspirine, Moin Moin, de Stadt Rom, Jasmina, Fräulein Maria, Märchenzauber, de Für Elise en zovele andere soorten, wel duizend, ze passeren allemaal de revue. In uitbundig bloeiende kleuren. Juni is de topmaand voor rozen, want rozen houden van zon. “En ze haten water”, benadrukt Luc. “Daar krijgen ze stress van.” Intussen kan hij zijn passie bij al die bloemenpracht en -geuren onmogelijk verbergen. “Ruik die essence nu toch eens van deze Constanze Mozart? Wat een bom. Als je zo één bloem in je auto legt, geurt je hele wagen. Hier, pak mee.”
Geen nonsens
Luc is een lyricus, niet eens in het diepst van zijn gedachten. “Is dat nu niet mooi?”, roept hij meermaals breed gesticulerend uit: “Kijk toch eens. Maar kijk toch eens, Jan! Dat is toch een feest. Hiér is toch de hemel, niét in Oekraïne. Sorry dat ik dat zo zelf zeg, maar we zijn goed bezig. Toch?”
Ja, Luc, ja. Maar waarom zoveel Duitse rozennamen? “Omdat de Duitsers de beste rozen kweken. Dat is nu de wereldtop. Engelse, Franse en Belgische rozensoorten, ik heb ze allemaal uitgeprobeerd, maar die vriezen bijna allemaal dood in de winter. Terwijl de Duitse rozensoorten, die ook jonger zijn, gekweekt worden op hun robuustheid. Als ze snel ziek worden, dan gaan ze raus. Dat bewijst zich. En neen, ik spuit niet. Dan is je hele bodemleven naar de kl… Niet doen. Trouwens ook funest voor de insecten en je ziet hoeveel bijen en hommels hier bezig zijn. Die Duitse rozen zijn heel resistent. Als mensen raad vragen, zeg ik altijd dat ze best rozen planten met het ADR-label: de Allgemeine Deutsche Rosenneuheitenprüfung. Dan heb je no-nonsense rozen.”
Geheim
Zo’n vier uur werkt hij elke dag in zijn rozentuin. “Vooral ’s ochtends vroeg, als het nog koel is. Zeker nu. In de namiddag zit ik dan hier op een bankje, vaak met een kameraad, wat te zeveren met een goeie pint bier erbij.”
Die pint zou overigens nu al smaken. Het is ruim 25 graden en de zon brandt al in deze late voormiddag. Maar achteraan in de rozentuin, onder een gigantische treurwilg, heeft het iets meer van een ijssalon. Een zalige tien graden koeler lijkt het hier wel in de lommer. “Hier ligt ook mijn geheim”, toont Luc. “Zie je die hoop. Zelfgemaakte compost met duivenmest. Mijn rozen snoei ik tot aan de grond elke tweede november, terwijl de meeste mensen pas na de winter snoeien. Maar dan trekken de rozenstruiken al sap. Dat doe je dus beter niet.”
Autodidact
Waar heeft hij al die kennis vandaan? “Van opleiding ben ik een beenhouwer, maar ik was de TL-buizen en de kou in het atelier stilaan beu. Zeker toen de computer erbij kwam. Daarop ben ik tuinaannemer geworden. Ik stond niet langer tussen de karkassen of achter een computerscherm, maar tussen mensen en planten. Een vrouw vroeg me eens vast over een bepaalde roos. ‘Dat nooit meer’, dacht ik. En ik ben beginnen studeren uit boeken. Nog het meest op het toilet”, lacht hij. “Ik ben dus een autodidact. Ik droomde zelfs van rozen. Vijf jaar later had ik al een eerste keer de titel gewonnen van Vlaamse tuinaannemer van het jaar. Het moet erin gezeten hebben bij mij. Mijn broers pakken niet eens een schop vast terwijl ik niets liever doe dan in de grond zitten met mijn handen.”
Rosarium Geistinger Landhoff, Beekstraat 13, 3640 Kinrooi. Facebook: Rosarium Luc Van Esser.
|