| Резюме: | Wie betaalt straks 30 miljoen voor Paul Onuachu, 25 miljoen voor Roman Yaremchuk of 8 miljoen voor Arthur Theate? De Belgische clubs willen nog (gouden) zaakjes doen door gegeerde spelers te verkopen, maar ook door nog heel wat overbodige jongens van de hand te doen. Alleen komt de transfermarkt maar traag op gang. Vijf redenen waarom de voetbalmarkt nog moet losbarsten. Jürgen Geril
1. EK is pas afgelopen De machine raast door, of toch in België. Het EK is nog maar net afgelopen, maar over een dikke week – op 23 juli – start de Jupiler Pro League alweer. AA Gent speelt op 22 juli zelfs al Europees in de voorrondes van de Conference League, Anderlecht doet dat twee weken later. Voor Belgische clubs is het dus belangrijk tijdig aan hun huiswerk te beginnen. Paars-wit haalde al betaalbare aanwinsten zoals Hoedt, Refaelov en Sergio Gomez, terwijl de Buffalo’s zich versterkten met onder anderen Gianni Bruno, Andrew Hjulsager en Julien De Sart. In het buitenland is er minder haast. De Franse Ligue 1 begint op 8 augustus, de Premier League, Bundesliga en Primera Division pas op 13 augustus en de Serie A zelfs maar op 22 augustus. Veel buitenlandse clubs hebben het einde van het EK afgewacht om te zien of zich daar geen toppers aandienden. De Deen Mikkel Damsgaard (Sampdoria) is bijvoorbeeld zo’n speler, maar dat geldt ook voor de Gentse Oekraïner Roman Yaremchuk. Nu het tornooi erop zit, mag er ook actie op de Belgische markt verwacht worden. 2. Covid-verliezen Toch wordt het geld niet meer door ramen en deuren gegooid. RC Genk wil graag 30 miljoen voor topschutter Paul Onuachu, die 33 keer scoorde, maar de Nigeriaan is al 27 jaar. Club Brugge plakt hoge prijzen op het hoofd van Noa Lang en Odilon Kossounou, maar door de coronacrisis leden de Europese voetbalclubs vorig jaar 4 miljard euro verlies. Ja, rijke Premier League-clubs – zelfs subtoppers als Leeds of West Ham – kunnen nog diep in de buidel tasten, maar in de rest van Europa is the sky niet langer the limit. Juventus leed vorig seizoen 113 miljoen euro verlies, Barcelona 97 miljoen euro, Porto had de helft minder inkomsten… Alle voetbalclubs zagen af, waardoor nu zelfs in de grote competities voorzichtigheid geboden is. Het tv-contract dat de Franse clubs vorig seizoen bijvoorbeeld enorm rijk maakte, is bijgestuurd, waardoor ook in de Ligue 1 de vinger op de knip gaat. Pas als ploegen echt overtuigd zijn van de meerwaarde van een speler, zullen ze investeren. 3. In schijven betalen Veel buitenlandse clubs wachten af, maar er zijn uiteraard uitzonderingen. Arsenal moet bijvoorbeeld een hele nieuwe ploeg bouwen en jaagt in heel Europa op talenten. Daarom is de deal van 17,5 miljoen met Anderlecht voor Albert Sambi Lokonga wel al rond. Vaak wordt er ook lang gediscussieerd over betalingsmodaliteiten. Het is niet omdat de prijs 17,5 miljoen bedraagt, dat die som in één keer wordt betaald. Dikwijls gebeurt dat in schijven. Vorig jaar bij de monstertransfer van Doku naar Rennes loste paars-wit dat op via een factoringbedrijf. Zo’n kredietmaatschappij stort het bedrag in één keer, waardoor er dan veel cash is, maar dat moet natuurlijk terugbetaald worden met een fikse rente. Liefst wordt zo’n omweg vermeden. Ook bij KV Oostende is er op dit moment een gelijkaardige discussie aan de gang. Bologna wil Arthur Theate immers als vervanger voor Tomiyasu, FC Köln wil de verdediger als potentiële opvolger voor Sebastiaan Bornauw. De Duitsers kunnen de transfersom – KVO mikt op 8 miljoen – snel storten, Bologna wil de betalingen spreiden. U mag raden welke optie de kustclub verkiest. 4. Salarisplafond in China Heel wat Belgische clubs zitten met overbodige spelers. Anderlecht kan er bijvoorbeeld een kleedkamer mee vullen. Vroeger boden Chinese clubs dan weleens een oplossing voor zulke gevallen. Herinner u bijvoorbeeld hoe Anderlecht Ivan Santini voor 5 miljoen euro naar het Chinese Jiangsu Suning liet vertrekken, waar de spits grof geld kon verdienen. Helaas is die tijd voorbij. De Chinese Super League voerde een salarisplafond in, waardoor buitenlanders er maximaal 2,3 miljoen per jaar kunnen verdienen. Nog altijd veel geld, maar veel spelers willen zich voor die som niet gaan begraven in China. Coach Ivan Leko, die bij Shanghai SIPG werkt, speurt in België wel naar versterking, maar kan amper spelers overtuigen. Turkije lijkt voor overbodige spelers met een groot loon meer het beloofde land. Turkse clubs staan open voor uitleenbeurten of goedkope transfers, waarbij ze wel het salaris overnemen. 5. Belgische clubs eisen maximum Veel Belgische clubs hebben het na het coronajaar niet breed. Ja, Club Brugge, Genk, Antwerp en AA Gent hebben een spaarpotje, maar bij teams als KV Kortrijk, Zulte Waregem of Eupen telt elke cent. Zelfs de buitenlandse investeerders van Beerschot en OH Leuven zijn op hun hoede en willen alleen berekende risico’s nemen. Zo zit OHL te wachten tot spits Thomas Henry verkocht is voor zes miljoen, om dan zelf de markt op te gaan. Hetzelfde geldt bij STVV, waar Yuma Suzuki een target is van vijf miljoen. KV Mechelen verkocht dan weer Aster Vranckx, maar toen Nikola Storm op de radar van topclubs verscheen, steeg zijn prijs ook. Belgische clubs leven van transfers en vragen nu het maximum voor hun spelers. Kijk naar Standard, waar het water tot aan de lippen staat ondanks de verkoop van Vanheusden en Balikwisha. De Rouches plakken daarom acht miljoen euro op het hoofd van Selim Amallah. Geïnteresseerde teams weten echter ook dat het nu nog vroeg is om dat te bieden. Als in Luik de financiële nood hoog blijft, kost Amallah in augustus wellicht minder. Het is een spel, maar de verwachting is toch dat er in België voor 31 augustus nog voor meer dan 100 miljoen aan spelers zal worden verhandeld. |