Τα αστικά επιτελεία όσους «θρήνους» κι αν επιστρατεύσουν για την «χαμένη τιμή» της «αμερικανικής δημοκρατίας», όσα «ξόρκια» και «προσευχές» για τους αστικούς «θεσμούς» που «αντέχουν», οι εικόνες από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ αποτελούν την εικόνα στον καθρέφτη της καπιταλιστικής κοινωνίας που σαπίζει, που βουλιάζει στις αντιθέσεις, στους ανταγωνισμούς και τις αντιφάσεις της, φορτώνοντας όλο και μεγαλύτερα βάσανα στους λαούς, έως ότου εκείνοι αποφασίσουν οριστικά να απαλλαγούν από αυτή.
Δεν είναι «κακέκτυπο», αλλά αυθεντική εικόνα της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, και μάλιστα στην πρώτη καπιταλιστική δύναμη παγκόσμια.
Η «δημοκρατία» που εκθειάζουν είναι η «δημοκρατία» των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, των πραξικοπημάτων και των ανατροπών κυβερνήσεων, των αμέτρητων θυμάτων και των ξεριζωμένων, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στο τιμόνι, από το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη έως την «Αραβική Άνοιξη» και την «πλατεία Μεϊντάν» στην Ουκρανία - για να μην πάει κανείς παραπίσω.
Είναι η «δημοκρατία» που εντός και εκτός συνόρων δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα όπου διακυβεύονται τα κέρδη των καπιταλιστών, πόσο μάλλον όταν διακυβεύεται η πρωτοκαθεδρία της ισχυρότερης καπιταλιστικής δύναμης απέναντι στους ανταγωνιστές της, γεννώντας «σεισμούς» και «ρήγματα» και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης.
Δίνοντας για μια ακόμα φορά στην Ιστορία έστω μια «γεύση» για το πώς οι «αιώνιοι», «απαραβίαστοι» και «υπεράνω όλων» θεσμοί τους δίνουν μέσα σε μια νύχτα τη θέση τους σε «άλλα μέσα», προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου.
Οι θεσμοί τους, αυτοί που περιφρουρούν τον «θαυμαστό» κόσμο της εκμετάλλευσης, εκεί που «μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει», με το 5% να κατέχει το 80% του απίστευτου πλούτου που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.
Εκεί όπου τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα γίνονται από ευλογία κατάρα για τα εκατομμύρια που αφήνουν τα κόκαλά τους στους κάθε είδους πολέμους των κολοσσών της Ενέργειας, του εμπορίου, των βιομηχανιών που απλώνουν τα πλοκάμια τους σε όλο τον πλανήτη, των γιγάντων της τεχνολογίας, την ώρα που εκατομμύρια άλλοι αργοπεθαίνουν στις ουρές της ανεργίας.
Είναι η «δημοκρατία» των 370 χιλιάδων νεκρών από την πανδημία και των ομαδικών τάφων στην καρδιά της Νέας Υόρκης, εν έτει 2020.
Η «δημοκρατία» των εκμεταλλευτών, όχι η «ασπίδα» αλλά το θερμοκήπιο της άγριας εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, του ρατσισμού και του σκοταδισμού, της φτώχειας και της καταστολής, των εκατομμυρίων που «δεν μπορούν να αναπνεύσουν», για να ζουν μέσα στη χλιδή κυριολεκτικά μια χούφτα μέτοχοι και δισεκατομμυριούχοι.
Αυτήν τη «δημοκρατία», που την ξέρουν καλά οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους εδώ, από τους δεσμούς αίματος που τους ενώνουν, κι ας καμώνονται ότι είναι «αγνώριστη», κι ας κάνουν πως δεν ξέρουν ότι και η αμερικανική, όπως και η δική τους «δημοκρατία», είναι δημοκρατία για μια χούφτα καπιταλιστές και στυγνή δικτατορία για εκατομμύρια εργαζόμενους.
Κι ας «μακιγιάρουν» όπως - όπως το σάπιο σύστημά τους, καλώντας τους εργαζόμενους και το λαό να πέσουν ξανά σε μάχες ξένες για τα συμφέροντά τους, για να στεριώσουν καλύτερα τη «δημοκρατία» για τους λίγους, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που τους βυθίζει όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».
Η «επιστροφή στην ομαλότητα» δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα και τις μεγάλες αντιθέσεις. Οι λαοί σε όλο τον κόσμο, και φυσικά ο ίδιος ο αμερικανικός λαός, πρέπει να είναι σε εγρήγορση, προκειμένου να εμποδίσουν αυτή η κρίση στις ΗΠΑ να γίνει αφετηρία ή αφορμή για έναν νέο γύρο όξυνσης της επιθετικότητας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Γιώργος Λαμπρούλης, βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ και αντιπρόεδρος της βουλής |